| آماده برای اجرا: |
- استاندارد بین‌المللی گزارشگری مالی ۱۵: درآمد عملیاتی حاصل از قراردادها با مشتریان
- استاندارد بین‌المللی گزارشگری مالی ۱۶: اجاره‌ها
|
استاندارد بین‌المللی گزارشگری مالی ۱۵ درآمد عملیاتی حاصل از قراردادها با مشتریان برای دوره‌های سالانه‌ای
که از تاریخ ۱ ژانویه ۲۰۱۸ یا بعد از آن شروع می‌شوند لازم‌الاجرا است. پذیرش زودتر از موعد نیز مجاز است.
رویکرد کلی
- اصل اساسی این استاندارد این است که درآمد عملیاتی باید به نحوی شناسایی شود که انتقال کالاها یا خدمات به مشتریان را با مبالغی که شخص انتظار برخوردار شدن از حق دریافت آن‌ها را دارد ترسیم کند. هر شخص باید این اصل اساسی را از طریق اعمال یک مدل پنج مرحله‌ای مبتنی بر قرارداد پیاده‌سازی کند تا درآمد عملیاتی حاصل از قراردادها با مشتریان را شناسایی و اندازه‌گیری کند.
مرحله 1: تشخیص قرارداد
- شخص باید زمانی که یک قرارداد را طبق این مدل به حساب بگیرد که از نظر قانونی قابل اجرا بوده و تمام شرایط زیر احراز شده باشد:
- قرارداد تصویب شده باشد و طرفین به تعهدات خود پایبند باشند؛
- حقوق مربوط به کالاها یا خدمات و شرایط پرداخت قابل تشخیص باشند؛
- قرارداد دارای ماهیت تجاری باشد؛ و
- وصول مابه‌ازا محتمل به نظر برسد.
مرحله 2: تشخیص تعهدات اجرا در قرارداد
- تعهد اجرا عبارت است از وعده عرضه یک کالا یا خدمت متمایز. به عبارت دیگر:
- مشتری می‌تواند از کالا یا خدمت به تنهایی و یا همراه با سایر منابعی که به آسانی در دسترس مشتری است استفاده کند؛ و
- وعده شخص برای انتقال کالا یا خدمت به مشتری به صورت جداگانه از سایر کالاها و خدمات در قرارداد قابل تشخیص است.
- یک شخص باید یک مجموعه از کالاها و خدمات متمایز را، در صورتی که اساسا مشابه بوده و الگوی مشابهی برای انتقال داشته باشند، به عنوان یک تعهد اجرای واحد به حساب بگیرد.
مرحله ۳: تعیین قیمت معامله
- قیمت معامله عبارت است از مبلغ مابه‌ازایی که یک شخص انتظار دارد در ازای انتقال کالاها یا خدمات به مشتری از حق دریافت آن برخوردار باشد.
- در تعیین قیمت معامله، یک شخص باید آثار مابه‌ازای متغیر (شامل محدودیت‌ها)، وجود یک جزء تامین مالی قابل ملاحظه در توافق، مابه‌ازای قابل پرداخت به مشتری و مابه‌ازای غیر نقدی را در نظر بگیرد.
- حق امتیازهای مبتنی بر فروش یا استفاده که ناشی از مجوزهای مالکیت معنوی هستند، از قیمت معامله خارج می‌شوند و به طور کلی در زمان فروش یا استفاده بعدی از آن شناسایی می‌شوند.
مرحله ۴: تخصیص قیمت معامله به تعهدات اجرا در قرارداد
مرحله ۵: شناسایی درآمد عملیاتی
- به استثنای مجوزهای مجزا برای مالکیت معنوی، که مشمول رهنمودهای مشخصی در این استاندارد هستند، درآمد عملیاتی در صورتی که یکی از شرایط زیر احراز شوند باید در طول زمان شناسایی شود:
- مشتری به صورت همزمان منافع فراهم شده از طریق عملکرد شخص، در زمانی که شخص فعالیت می‌کند، را دریافت و مصرف کند.
- عملکرد شخص باعث ایجاد یا افزایش یک دارایی شود به طوری که آن دارایی در زمان ایجاد یا افزایش تحت کنترل مشتری باشد.
- عملکرد شخص باعث ایجاد یک دارایی با استفاده جایگزین برای شخص نشود و شخص دارای یک حق قابل اجرا نسبت به پرداخت برای کار انجام شده تا آن روز باشد.
- اگر یک تعهد اجرا در طی زمان برآورده نشود، شخص باید درآمد عملیاتی را در زمانی که کنترل کالاها یا خدمات را به مشتری منتقل می‌کند شناسایی کند.
مخارج
- این استاندارد شامل رهنمودهایی در مورد حسابداری مخارج افزایشی کسب و مخارج انجام یک قرارداد که در دامنه کاربرد یک استاندارد دیگر قرار نمی‌گیرد است.
ارایه
- یک شخص باید در زمان انتقال کالاها یا خدمات و قبل از اینکه یک حق قطعی نسبت به پرداخت داشته باشد یک دارایی قراردادی، و در زمانی که مشتری قبل از دریافت کالاها یا خدمات پرداخت را انجام می‌دهد یک بدهی قراردادی را شناسایی کند.
افشاها
گذار
- یک شخص می‌تواند به یکی از دو روش زیر به این استاندارد گذار کند:
- این استاندارد را با تسری به گذشته (با اختیارات عملی مناسب) اعمال کرده و اثر بکارگیری این استاندارد را در شروع اولین دوره مقایسه‌ای ارایه شده ثبت کند.
- این استاندارد را در تاریخ بکارگیری اولیه بر روی قراردادهای باز اعمال کرده و اثر اعمال استاندارد در آن تاریخ را ثبت کند. دوره‌های مقایسه‌ای ارایه شده تجدید ارایه نمی‌شوند.
|
