| در حال اجرا: |
- تفسیر ۱۲ کمیته تفاسیر بین‌المللی گزارشگری مالی: توافق‌های واگذاری امتیاز خدمات؛ و
- تفسیر ۲۹ کمیته تفاسیر استانداردها: توافق‌های واگذاری امتیاز خدمات: افشا
|
| آماده برای اجرا: |
- استاندارد بین‌المللی گزارشگری مالی ۱۵: درآمد عملیاتی حاصل از قراردادها با مشتریان
|
دامنه کاربرد
- استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی رهنمودهای مشخصی برای حسابداری اشخاص بخش خصوصی (مجری) در زمینه توافق‌های واگذاری خدمات عمومی-به-خصوصی را فراهم کرده است.
- این تفسیر فقط در مورد آن دسته از توافق‌های واگذاری خدمات اعمال می‌شود که در آن بخش عمومی (واگذار کننده) بر خدمات ارایه شده، قیمت‌های اعمالی و هرگونه منافع قابل ملاحظه باقیمانده در زیرساخت‌ها کنترل و نظارت می‌کند.
حقوق مجری نسبت به زیرساخت
- برای توافق‌های واگذاری خدمات که در دامنه کاربرد این تفسیر قرار می‌گیرند، در صورتی که زیرساخت مورد نظر جزء زیرساخت‌های موجود واگذار کننده بوده یا، به عنوان بخشی از توافق واگذاری خدمات، توسط واگذار کننده ساخته شده یا تحصیل شود، مجری آن زیرساخت خدمات عمومی را به عنوان املاک، ماشین‌آلات و تجهیزات خودش شناسایی نمی‌کند.
اقلام فراهم شده توسط واگذار کننده
- اگر واگذار کننده اقلام دیگری را برای مجری فراهم کند، به طوری که مجری بتواند آن اقلام را با اختیار خود نگه داشته یا بفروشد، مجری می‌تواند این اقلام را به عنوان دارایی‌های خود و تعهدات انجام نشده بابت آن دارایی‌ها را به عنوان یک بدهی شناسایی کند.
شناسایی درآمد عملیاتی خدمات ساخت یا ارتقا
شناسایی مابه‌ازای دریافتنی برای خدمات ساخت یا ارتقا
- مجری باید مابه‌ازای دریافتی از واگذار کننده برای ارایه خدمات ساخت یا ارتقا، شامل ارتقای زیرساخت‌های موجود، را به عنوان یک دارایی مالی و/یا دارایی نامشهود شناسایی کند.
- مجری باید یک دارایی مالی را تا میزانی که از یک حق غیرمشروط برای دریافت نقد (یا یک دارایی مالی دیگر) دارد، صرف نظر از نحوه استفاده از زیرساخت‌ها، شناسایی کند.
- مجری باید یک دارایی نامشهود را تا حدی که حق مطالبه مابه‌ازا برای استفاده از آن زیرساخت را دارد شناسایی کند.
حسابداری پس از شناخت دارایی‌های مالی و نامشهود
- هر دارایی مالی شناسایی شده باید مطابق با استانداردهای ابزارهای مالی مرتبط (فصل ۷ را ببینید)، و هر دارایی نامشهود مطابق با استاندارد دارایی‌های نامشهود (بخش ۳-۳ را ببینید) به حساب گرفته شود. هیچگونه معافیتی از این استانداردها برای مجری‌ها وجود ندارد.
تعهدات تعمیر و نگهداری و خدمات ارتقا
- مجری باید تعهدات قراردادی خود برای تعمیر و نگهداری زیرساخت یا بازگرداندن زیرساخت به یک وضعیت مشخص را مطابق با استاندارد ذخایر (بخش ۳-۱۰ را ببینید) اندازه‌گیری و شناسایی کند، مگر در مورد هر گونه خدمات ساخت یا ارتقا، که در این موارد تعهدات باید با استفاده از رهنمودهای قراردادهای ساخت (بخش ۴-۲ را ببینید) به حساب گرفته شود.
مخارج استقراض
- مجری به طور کلی باید مخارج استقراض قابل انتسابی را که طی دوره‌های ساخت یا ارتقا صرف شده است را، به میزان حق غیرمشروط خود نسبت به دریافت یک دارایی نامشهود، در بهای تمام شده احتساب کند. در غیر این صورت، مجری باید مخارج استقراض را در زمان وقوع به عنوان هزینه شناسایی کند.
